evet, etrafımda bir sürü insan var. ama neden bu yalnızlık hissi? limonu ve zeytinyağı eksik bir karnıbahar salatasıyım sanki. herkesin herşeyi yapabilecek olmasını bilmek fena halde korkutuyor.
az önce bir alışveriş merkezindeydim. bir sürü yalnız insan tekli ya da gruplar halinde dolaşıyorlardı. indirim mevsiminin bitmeyen sezonu içimizdeki indirimleri afişe ediyorken yalnız yalnız dolaşıyorduk.
bir çift gördüm. 30 lu yaşlarında yeni evli bir çift. kucaklarında yeni mahsul çocukları suratlarında mutsuz ifadelerle dolaşıyorlardı. bir süre göz hapsinde tuttum.
ilgimi çeken şu oldu: kadın, pazar günü klişesi olan eşofman kombinasyonunu sarı ve fönlü saçları ve tonlarca makyajıyla bir güzel tamamlamıştı. kocasıyım diye basbağıran cüzdanı dolgun genç adam ise kendi halinde pazar gününde güzel ve bakımlı karısının yanında dolaşarak geçiriyordu. kadın, bu salak adamı evlenmeden önce kimbilir kaç numarayla kafeslemek için uğraşmıştı. işte bu nedenle, kendinden emin, evlenmiş olmalarının verdiği güvenle ihtişam içerisinde kıyafeti ile suratının tezatlığına aldırmadan dolaşacaktı, ömrünün sonuna dek...
ben ise; kariyer sahibi, iyi eğitimli hoşa kadın olarak bu pazar günü salaş kıyafetlerle yalnızlığımın aslında başkalarının yalnızlığına gülümsemesi olduğunun farkına bir kez daha varacaktım. zaman aslında sen bir oyun musun?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder